Χ.Σ.Όλκοττ
Ένας σύγχρονος σκεπτικιστής προφανώς θα ρωτήσει:
«Μπορείτε να μας αποδείξετε ότι η Επιστήμη δεν έχει καταφέρει να καταρρίψει όλες τις θρησκόληπτες υποθέσεις μαζί με τους θρύλους, τις δεισιδαιμονίες και όλα τα συναφή;»
Ε, λοιπόν, θα απαντήσω: «Ναι μπορώ»
Ακριβώς επάνω σε αυτή τη γραμμή σκέψης θεμελιώθηκε η ίδρυση της Θεοσοφικής Εταιρείας. Ορισμένοι άνθρωποι θεωρούν ότι αντιμαχόμαστε την Επιστήμη αλλά εμείς, αντίθετα, είμαστε οι θερμότεροι συνήγοροί της, εκτός από τις περιπτώσεις που επιδεικνύει δογματικούς ισχυρισμούς εναντίον νέων ενδείξεων σε θέματα που εξακολουθούν να παραμένουν μερικώς γνωστά. Για εμάς δεν υπάρχει σημαντική διαφορά αν ακολουθείτε τυφλά μια συγκεκριμένη πίστη, ένα φετίχ, έναν άνθρωπο ή ένα ιερό κείμενο, διότι τέτοιου τύπου εμμονές δεν είναι παρά ένα είδος ειδωλολατρίας.
Η Επιστήμη μπορεί να είναι, και ήταν στο παρελθόν, εξίσου σκληρή και απάνθρωπη όπως και η Εκκλησία γενικά. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να συμφωνήσουμε τι σημαίνει ο όρος «Επιστήμη». Θεωρώ ότι σημαίνει συλλογή και ταξινόμηση παρατηρήσεων και δεδομένων που αφορούν τη Φύση. Αν αυτή η ερμηνεία μου είναι σωστή τότε θα πρέπει να διαμαρτυρηθώ κατά των ημίμετρων της Επιστήμης. Δηλαδή, θα πρέπει οι επιστημονικές παρατηρήσεις να ολοκληρωθούν ώστε να καλύψουν ολόκληρη τη Φύση στην ευρύτητά της και όχι μόνο σε ένα τμήμα της. Τι είδους οντολογία μπορεί να είναι ο τομέας της έρευνας που, προσποιούμενος ότι διερευνά τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη, λαμβάνει υπόψη του μόνο την ανατομία και τη φυσιολογία και γενικά οτιδήποτε αφορά το γήινο σώμα μας, αφήνοντας εκτός παρατήρησης όλα όσα σχετίζονται με τη νοητική μας λειτουργία;
Παραλογισμός! Θα λέγατε, αλλά σας ερωτώ: Η μελέτη του ανθρώπινου σώματος χωρίς την εξέταση της διανοητικής λειτουργίας, δεν αποτελεί μεγαλύτερο παραλογισμό από την εξέταση και παρατήρηση σώματος και νου χωρίς να παραβλέπονται οι υπέρ-σωματικές εκδηλώσεις της ενδιάμεσης φύσης μας; Αν θέλετε να σας εξηγήσω τι εννοώ με την έκφραση «ενδιάμεση» φύση και ποιες είναι οι υπέρ-σωματικές εκδηλώσεις, θα το πράξω αμέσως. Θα αρχίσω με τη δήλωση ότι στον άνθρωπο υπάρχουν πολλά περισσότερα από απλώς ένα σώμα που καίγεται στην πυρά, καταβροχθίζεται από τα αγρίμια, πνίγεται στο νερό, τεμαχίζεται με κοφτερά μαχαίρια ή σήπεται μέσα στον τάφο. Οι υλιστές, φυσικά, θα απορρίψουν αυτή τη δήλωσή μου αλλά δεν έχει σημασία καθώς μπορώ εύκολα να την τεκμηριώσω.
Στην Ευρώπη υπάρχει μια επιστήμη που αποκαλείται Ψυχολογία. Παρότι αυτός ο ορισμός δεν είναι σωστός, ας μη διαφωνήσουμε εδώ για τις λέξεις. Όταν λοιπόν αναλυθεί η Δυτική ιδέα που υπόκειται στον όρο «Ψυχολογία», διαπιστώνει κανείς ότι σχετίζεται μόνο με τις φυσιολογικές και αφύσικες νοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Μια ομάδα επιστημόνων – κυρίως ανάμεσα στους σπουδαστές της παράνοιας ή σχιζοφρένειας – υποστηρίζει ότι ο νους δεν είναι παρά μια λειτουργία της φαιής ουσίας των εγκεφαλικών λοβών. Ότι αν ο εγκέφαλος τραυματιστεί σοβαρά σε κάποιο ατύχημα και διακοπεί η αισθαντική ικανότητά του, τότε η σκέψη σταματά και ο νους καταστρέφεται ενώ η σκεπτόμενη (δηλαδή η υπεύθυνη) οντότητα αφανίζεται. Ότι εκείνο που απομένει είναι πλέον νεκρό και ότι από τον εγκέφαλο, που τώρα είναι νεκρός, πριν το ατύχημα πρόβαλε η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια η οποία διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.
Μια άλλη ομάδα με αντίθετη άποψη, διαβεβαιώνει ότι ο εγκέφαλος απλώς είναι το όργανο του νου, ένα μηχανικό μέσον για να εκδηλώνεται, και ότι το σκεπτόμενο στοιχείο του ανθρώπου εξακολουθεί να λειτουργεί και να υφίσταται ακόμη και αν ο εγκέφαλος (το όργανό του) τραυματιστεί σοβαρά, ή ακόμη και αν επέλθει ο θάνατος του σωματικού ανθρώπου. Η μία πλευρά εκθέτει την άποψη της υλιστικής Επιστήμης ενώ η άλλη την άποψη της Χριστιανικής Εκκλησίας, καθώς και των αποκαλούμενων σύγχρονων πνευματιστών. Οι πρώτοι (οι υλιστές) θεωρούν τον άνθρωπο ως ένα πράγμα, δηλαδή μια σκεπτόμενη μηχανή, ενώ οι δεύτεροι ως ον δυαδικό, μείγμα σώματος και ψυχής. Σε καμία από αυτές τις σχολές σκέψης δεν υπάρχει χώρος για μια «ενδιάμεση» φύση.
Τόσο η χριστιανική διδασκαλία όσο και ο πνευματισμός υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος έχει διπλή υπόσταση, παρότι εδώ κι εκεί στην πρώτη (χριστιανική) υπάρχουν υπαινιγμοί για μια τρίτη ανώτερη αρχή, δηλαδή το Πνεύμα. Θεωρούν ότι μόλις πεθάνει το σώμα, η ψυχή ή δεύτερη αρχή του ανθρώπου αρχίζει τη δική της πορεία έως ότου επιτύχει μια κατάσταση καλού ή κακού. Έμπειροι παρατηρητές σε πνευματιστικά φαινόμενα έχουν διακρίνει, κατά τη διάρκεια των συνεδριών, οπτασίες νεκρών ανθρώπων λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωμένες ως μορφές, και θεωρούν πως είναι οι ψυχές τους που επισκέπτονται τον κόσμο των ζωντανών. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι είναι η «ενδιάμεση» φύση. Αντίθετα οι Ινδουιστές φιλόσοφοι αναλύουν πολύ βαθύτερα την ανθρώπινη σύνθεση. Αντί για μία μόνο υπόσταση (το σώμα) ή για δύο υποστάσεις (σώμα – ψυχή) βεβαιώνουν ότι υπάρχουν επτά διακριτές υποστάσεις, ή φορείς, η σύνθεση των οποίων αποτελεί το ανθρώπινο ον. Σε αυτές περιλαμβάνεται και η «ενδιάμεση» φύση που ονομάζουν Mayavirupa, ή Διπλό. Αυτή μπορεί να διαχωριστεί από το φυσικό σώμα του ζωντανού ανθρώπου κατά βούληση, και να προβληθεί σε απόσταση λαμβάνοντας ζωή και συνείδηση από τον ίδιο τον άνθρωπο στον οποίο ανήκει.
Οι επτά διακριτές υποστάσεις των Ινδουιστών είναι:
1) Sthulasarira (φυσικό σώμα)
2) Lingasarira (αιθερικό)
3) Jiva ή αρχή ζωής
4) Kamarupa (αστρικό) που μετατρέπεται σε Mayavirupa (απατηλό ή ονειρικό σώμα)
5) Manas-νοητικό, η φυσική διάνοια (ή ζωική ψυχή του ανθρώπου)
6) Buddhi ή πνευματική νοημοσύνη
7) Atman ή θείος σπινθήρας (Πνεύμα)
Εκτός των παραπάνω, προχωρούν σε ακόμη λεπτομερέστερη ανάλυση υποδιαιρώντας καθεμία από τις παραπάνω υποστάσεις ή αρχές σε επτά επιμέρους ομάδες. Γενικά μιλώντας, η πρώτη, τέταρτη και έβδομη υπόσταση σημειώνουν τα όρια του τριαδικού ανθρώπου (σώμα-ψυχή-πνεύμα). Η τέταρτη (Mayavirupa) που βρίσκεται στο μέσον όλων, μεταξύ του παχυλού σώματος και του θείου σπινθήρα ή θείας αιώνιας αρχής, είναι το προς εξέταση θέμα μας.
Το επόμενο ερώτημα είναι αν αυτή, η τέταρτη αρχή ή υπόσταση, το Mayavirupa ή «διπλό», διαθέτει ή όχι δικής της νοημοσύνη, ύλη ή πνεύμα. Το μεθεπόμενο ερώτημα είναι αν η ύπαρξή της μπορεί να διερευνηθεί και να αποδειχθεί επιστημονικά. Το «διπλό» εκ φύσεως δεν είναι παρά ατμός, ομίχλη, ή μια σχετικά ορατή μορφή ανάλογα με το βαθμό πυκνότητας. Υπό ορισμένες ατμοσφαιρικές, ηλεκτρικές, μαγνητικές, τελλουρικές ή άλλες ανάλογες συνθήκες στο περιβάλλον, αυτή η μορφή μπορεί να παράγει ήχους παρότι είναι αόρατη, ή να παρουσιάσει άλλου είδους ενδείξεις για την παρουσία της. Υπό διαφορετικές συνθήκες μπορεί να γίνει ορατή σαν ατμός ενώ υπό μερικές άλλες να συμπυκνωθεί αποκτώντας ορατό σχήμα, ή ακόμη και απτό. Ολόκληροι τόμοι θα μπορούσαν να συνταχθούν με καταγραφές από εμφανίσεις τέτοιων οπτασιών.
Μερικές φορές μια οπτασία μπορεί να μιλήσει, να επιδείξει νοημοσύνη ή απλώς να εμφανιστεί. Έχω προσωπικά παρατηρήσει αρκετές ανάλογες εμφανίσεις στην Αμερική, τις οποίες είχαν παρατηρήσει και εκατοντάδες άλλοι. Κατέγραψα τις εμπειρίες μου σε ένα βιβλίο που επαινέθηκε από μερικούς εξέχοντες επιστήμονες της Ευρώπης, οι οποίοι το χαρακτήρισαν ως μια μελετημένη καταγραφή επιστημονικά ακριβών παρατηρήσεων. Σας αναφέρω τα παραπάνω μόνο και μόνο για να σας πω ότι δεν πρόκειται για απλές παραισθήσεις ή αστήρικτες δηλώσεις.
Η «ενδιάμεση» φύση του ανθρώπου, λοιπόν, δρα εκτός του φυσικού σώματος τόσο εν ζωή όπως και μετά το θάνατό του. Εγώ όμως που ακολουθώ την Ανατολική Ψυχολογία, δεν πιστεύω ότι αυτές οι μετά το θάνατο οπτασίες είναι ο ίδιος ο αποθανών άνθρωπος, δηλαδή το σκεπτόμενο υπεύθυνο Εγώ. Θεωρώ ότι πρόκειται για την ομιχλώδη αντανάκλαση του αποθανόντος, που παράγεται από την αποσυντιθέμενη ύλη η οποία ενεργοποιείται από κάποια κατάλοιπα ζωτικής δύναμης που ακόμη ενυπάρχει στα διάσπαρτα μόριά της. Αλλά για να στηρίξω αυτό τον ισχυρισμό μου, θα πρέπει να δείξω ότι αυτή η ενδιάμεση αρχή, ή Mayavirupa ή «διπλό», μπορεί να διαχωριστεί από το φυσικό σώμα του ανθρώπου κατά βούληση, να προβληθεί σε απόσταση και να ζωογονηθεί από τη συνείδηση του ίδιου του ατόμου. Αυτό μπορώ να το αποδείξω με δύο τρόπους:
Α) Αναφέροντας τις καταγραφές από αυτόπτες μάρτυρες της αρχαίας εποχής.
Β) Αναφέροντας τις δηλώσεις ενός σύγχρονου αυτόπτη μάρτυρα.
Στα Ινδουιστικά θρησκευτικά και φιλοσοφικά πονήματα υπάρχουν πολλές τέτοιες μαρτυρίες. Ανάμεσά τους μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση του Σανκαρατσάρυα, ο οποίος έπεσε σε κατάσταση έκστασης αφήνοντας το φυσικό του σώμα υπό την επίβλεψη των μαθητών του, ενώ εκείνος εισήλθε στο σώμα ενός βασιλιά που μόλις είχε αποβιώσει, και παρέμεινε σε αυτό αρκετές εβδομάδες κυβερνώντας τη χώρα. Στα Γιόγκα Σούτρας του Παντάζαλι, αυτό το φαινόμενο συγκαταλέγεται στις δυνάμεις ενός Siddha που τελειοποιείται στη Γιόγκα. Όσο για σύγχρονους ζωντανούς μάρτυρες, εγώ είμαι ένας από αυτούς καθώς έχω δει το «διπλό» ανθρώπων να δρα με νοημοσύνη σε μεγάλη απόσταση από το φυσικό τους σώμα. Εκτός αυτού υπάρχουν πολλές αναφορές για ανάλογες περιπτώσεις από αξιόπιστα άτομα σε διάφορα μέρη του κόσμου, και αυτές περιλαμβάνονται σε βιβλία της Ευρώπης που πραγματεύονται τέτοια θέματα.
Δεν πιστεύω ότι τα παραπάνω θα ήταν αρκετά στους σκεπτικιστές ως ενδείξεις δίχως επιφύλαξη, καθώς τα φαινόμενα αυτά υπερβαίνουν κατά πολύ τη συνήθη ανθρώπινη εμπειρία. Για να πιστέψει κανείς στην εγκυρότητά τους θα πρέπει να τα παρατηρήσει ο ίδιος. Ωστόσο, σας διαβεβαιώνω ότι ενέχεται εδώ η πιθανότητα της αλήθειας διότι, υπό τους αυστηρότερους κανόνες της επιστημονικής ορθοδοξίας, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η παραμικρή υποψία περί συνωμοτικής συμφωνίας μεταξύ των διαφορετικών μαρτύρων. Ουδέποτε γνωρίζονταν μεταξύ τους ούτε είχαν ακούσει κάτι ο ένας για την ύπαρξη του άλλου και, πραγματικά, δεν έζησαν ούτε καν την ίδια εποχή. Εντούτοις όλες οι μαρτυρίες τους στηρίζουν η μία την άλλη.
Οτιδήποτε έχει συμβεί κατά την εμφάνιση αυτών των φαινομένων θα πρέπει απαραιτήτως να βρίσκεται στα πλαίσια της δραστηριότητας των φυσικών νόμων. Οποιαδήποτε άλλη υπόθεση θα ήταν σαν να παραδεχόμασταν ότι δεν υπάρχει το ακατάλυτο του συμπαντικού νόμου αλλά ότι το σύμπαν κατευθύνεται από την παιχνιδιάρικη διάθεση μιας ανεύθυνης και πολυπράγμονας δύναμης. Τότε όμως θα έπρεπε να ζούμε σε ένα σύμπαν που κάνει άλματα, που αρχίζει να λειτουργεί και να σταματά όπως τα ρολόγια όταν τα επεξεργάζεται ένα παιδί. Αυτή η υπερφυσική θεωρία είναι η αιτία όλων των δογματισμών, και επικρέμεται σαν εφιάλτης στο λαιμό των θρησκειών ενώ θρέφει τη σατυρική διάθεση των σκεπτικιστών. Είναι σαν μια γάγγραινα που κατατρώει την καρδιά κάθε πίστης η οποία οικοδομεί επάνω της. Είναι εκείνο που, όταν μεταφέρεται στο σώμα μιας Εκκλησίας, την καταδικάζει εκ των προτέρων στην τελική καταστροφή της τόσο απόλυτα όσο ο καρκίνος που κρύβεται στο σώμα ενός ανθρώπου και τον οδηγεί στο θάνατο. Η σύγχρονη εποχή μας είναι η χειρότερη από όλες τις άλλες, καθώς θεωρείται ότι πρωταγωνιστεί στην υιοθέτηση τέτοιων υπερφυσικών πίστεων.
Θα ήθελα να γίνει κατανοητό ότι όταν υπερασπίζομαι τον Ινδουισμό, το Βουδισμό, το Ζωροαστρισμό, δεν ισχυρίζομαι πως θα πρέπει να σεβόμαστε αδιακρίτως όλα όσα διδάσκουν έστω και αν αυτά κινούνται εκτός των ορίων του φυσικού νόμου. Πιστεύω – ή, μάλλον, υποστηρίζω – ότι τα θεμέλιά τους έχουν φύση επιστημονική και ότι σε αυτά θα πρέπει είτε να στηριχθούν οι διδασκαλίες τους είτε να καταρριφθούν. Δεν υποστηρίζω ότι είναι θεμέλια εφάμιλλα εκείνων της Επιστήμης, αλλά πως θα πρέπει να είναι επιστημονικά. Γι’ αυτό, όταν σας ζητώ να μην απορρίπτετε την ύπαρξη της «ενδιάμεσης» φύσης του ανθρώπου, το κάνω επειδή είμαι πεπεισμένος από προσωπική εμπειρία και αρκετή μελέτη πως το «διπλό» ή Mayavirupa είναι επιστημονικά δεδομένο. Έχει φύση υλική ή είναι κάτι άλλο; Θα πω ότι είναι ύλη συν κάτι άλλο.
Ας σκεφτούμε λίγο τι είναι ύλη. Εύκολα θα εξετάσει κάποιος την ιδέα της ύλης με γνώμονα την ιδιότητα της πυκνότητας, της ορατότητας και της απτότητας. Αυτό όμως θα είναι εντελώς αδικαιολόγητο. Ο αέρας που αναπνέουμε είναι αόρατος κι ωστόσο η ύλη του – οξυγόνο, υδρογόνο, άζωτο και ανθρακικό οξύ – έχει φύση ατομική, σταθμητή και αποδείξιμη μέσω της ανάλυσης. Η φύση του ηλεκτρισμού δεν μπορεί να αποδειχθεί παρά μόνο υπό ορισμένες συνθήκες, κι εντούτοις είναι υλική. Κανείς δεν μπορεί να δει το συμπαντικό αιθέρα της Επιστήμης, κι ωστόσο είναι ύλη σε κατάσταση εξαιρετικής λεπτότητας. Παρατηρήστε το ύδωρ και τις διάφορες μορφές που λαμβάνει καθώς διατρέχει όλη την κλίμακα της πυκνότητας: πάγος, χιόνι, υγρό, συμπυκνωμένος ατμός, υπέρ-θερμαινόμενος αραιός και σχεδόν αόρατος ατμός, ηλεκτρισμός, ενώ στη συνέχεια μεταφέρεται από τον κόσμο του αποτελέσματος στον κόσμο του αίτιου! Ακολουθώντας το παράδειγμα του ύδατος, η εσωτερική Ινδουιστική φιλοσοφία παραθέτει μια ολόκληρη σειρά βαθμιαίων μοριακών μετασχηματισμών στην οικονομία της ανθρώπινης φύσης. Στο ένα άκρο βρίσκεται η πυκνή μάζα του φυσικού σώματος (sthulasarira) και στο άλλο η υπέρτατη λεπτότητα που αποκαλείται πνεύμα ή atman.
Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν όλα αυτά σε ένα συνδυασμό;
Είναι ο άνθρωπος σαν ένα σύνολο κουτιών διαφορετικού μεγέθους τοποθετημένων το ένα μέσα στο άλλο, ή μήπως θέλετε να αναφερθείτε στην επιστημονική παραδοξότητα ότι δύο πράγματα μπορούν να καταλαμβάνουν ταυτόχρονα τον ίδιο χώρο;
Αυτά είναι δευτερεύοντα ερωτήματα που σίγουρα προβάλλουν από το κύριο ερώτημα. Θα πρέπει όμως να τα εξετάσουμε πρώτα. Θα απαντήσω λοιπόν σύμφωνα με τη σχετική εξήγηση που και εγώ ο ίδιος έχω δεχθεί, δηλαδή ότι καθεμία από τις διαφορετικές ομάδες μορίων που συνθέτουν τα επτά τμήματα ή υποστάσεις του ανθρώπου καταλαμβάνει το διαθέσιμο κενό χώρο που αφήνει ελεύθερο η προηγούμενη, πυκνότερης υφής, υπόσταση ανάμεσα στα δικά της μόρια. Κάθε ομάδα επικεντρώνεται στις διαφορετικές ενέργειες που οι Ινδουιστές αποκαλούν κέντρα ζωτικής δύναμης, ή shaddharnas, και επιστεγάζονται από το χιλιοπέταλο λωτό ή sahasraram, όπου τοποθετείται το πνεύμα ή atman.
Αυτό το υπέρτατο σημείο βρίσκεται στην κορυφή της κεφαλής ενώ τα άλλα κέντρα εκτείνονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης έως τον κόκκυγα. Έτσι, τα μόρια του buddhi διαπερνούν την ομάδα μορίων του manas. Τα μόρια του manas διαπερνούν την ομάδα kamarupa, αυτή με τη σειρά της την ομάδα jiva, ενώ η τελευταία διαπερνά την ομάδα sthulasarira. Καθώς κάθε πυκνότερης υφής ομάδα περιέχει εντός της τα μόρια της λεπτότερης, και επειδή πυκνότερη όλων είναι η Sthulasarira, μέσα της βρίσκονται οι άλλες ομάδες που αποτελούνται από λεπτότερης υφής μόρια. Όλες ως σύνολο διαπερνούνται από το atman ή πνεύμα που τις ενεργοποιεί, εκείνη την ακατανόητη ύστατη ενέργεια που δεν μπορεί να συλληφθεί δια των φυσικών αισθήσεών μας. Στη Mandukya Upanishad διαβάζουμε γι’ αυτήν:
«Δεν είναι αυτό, ούτε εκείνο, ούτε το τρίτο, ούτε οτιδήποτε μπορεί να αδράξει ο νους με τη βοήθεια της αισθητηριακής αντίληψης.»
Μπορούμε να πούμε τι δεν είναι το πνεύμα ή atman, αλλά όταν μας ζητούν να διευκρινίσουμε τι είναι, εμείς θα πρέπει να μένουμε σιωπηλοί διότι οι λέξεις είναι αδύναμες και δεν μπορούν να περιγράψουν την Ιδέα του θείου. Ας προχωρήσουμε όμως στο θέμα μας. Όταν το σώμα kamarupa ενός Μύστη προβάλλεται κατά βούληση έξω από το φυσικό σώμα με τη βοήθεια της ανεπτυγμένης δύναμης της θέλησής του, αυτό διαθέτει νου (manas) και νοημοσύνη (buddhi) – καθώς και την αίσθηση της ατομικότητας –, τη φυσική και πνευματική νοημοσύνη του Μύστη ο οποίος, εγκαταλείποντας το φυσικό του κέλυφος μαζί με το jiva (αρχή της ζωής) και τη lingasarira (αιθερικό) του, προσωρινά ζει, σκέπτεται και δρα διαμέσου του δικού του «διπλού». Αυτό μπορεί βέβαια να έχει μοριακή σύνθεση λεπτότερης υφής από το φυσικό του σώμα, αλλά διαθέτει διευρυμένες δυνάμεις κίνησης και αντίληψης. Δεν περιορίζεται από φυσικά εμπόδια όπως π.χ. ένα τοίχο, διότι τα λεπτότερης υφής μόρια της σύνθεσής του διαπερνούν τα πυκνότερης υφής μόρια του τοίχου.
Ένας Μύστης μπορεί, αν το προτιμά, να προβάλλει απλώς μια εικόνα του εαυτού του δίχως νοημοσύνη και να την αποστείλει να εμφανιστεί στο σημείο ακριβώς που ίδιος έχει επιλέξει με τη σκέψη του. Εκείνος θα αποφασίσει αν η μορφή αυτή θα είναι μια απατηλή εικόνα ή μια αληθινή προβολή του. Μπορεί να αποτελείται απλώς από ύλη, ή ύλη συν τον ίδιο. Εξετάζοντάς το επιστημονικά θα σας υπενθυμίσω ότι έχω ήδη αποδείξει με διάφορες μαρτυρίες, καθώς και προσωπική εμπειρία, ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί να συμβεί. Μπορούμε να προσθέσουμε την πιο σίγουρη από όλες τις μεθόδους, και αυτή είναι η απαραίτητη εκπαίδευσή μας ώστε να επιτύχουμε την προβολή του δικού μας «διπλού», καθώς δεν πρόκειται για επιστήμη μόνο για λίγους εκλεκτούς αλλά επιστήμη που στηρίζεται στο φυσικό νόμο, και μπορεί να εκπληρωθεί από κάθε άνθρωπο αν διαθέτει τις απαραίτητες προϋποθέσεις και ικανότητες. Ο πέπλος της Ίσιδος μπορεί να ανασηκωθεί τόσο από τον σεβάσμιο ιερέα όσο και από τον ταπεινό εργάτη.
Μας ρωτούν συνεχώς για ποιο λόγο αυτά τα μυστικά δεν αποκαλύπτονται ανοικτά στον κόσμο, όπως γίνεται π.χ. με τα μυστικά της Χημείας ή άλλων τομέων της γνώσης. Είναι μια απολύτως φυσιολογική ερώτηση. Η διαφορά όμως μεταξύ της ψυχικής και της φυσικής Επιστήμης είναι ότι η πρώτη μπορεί να γίνει γνωστή μόνο μέσω της αυτό-ανάπτυξης και της καλλιέργειας των ψυχικών δυνάμεων. Κανένας πανεπιστημιακός καθηγητής δεν μπορεί να τις καλλιεργήσει μέσα μας, αλλά μόνοι μας οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Ούτε εμείς μπορούμε να το κάνουμε για λογαριασμό σας, και δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι ακόμη και εσείς οι ίδιοι θα έπρεπε να προσπαθήσετε να τις αναπτύξετε. Αν η φυσική Επιστήμη είναι κάτι δύσκολο να κατακτηθεί από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, η ψυχική Επιστήμη είναι πολύ πιο δύσκολη από όλους μαζί τους επιμέρους τομείς της φυσικής Επιστήμης.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας Μαχάτμα περιγράφεται ως το «σπάνιο άνθος μιας μακριάς σειράς αναζητητών» και εξ αυτού, σε κάθε γενιά κι εποχή ο αληθινός σοφός, ο Sadhu, απολάμβανε μεγάλου σεβασμού από τους ανθρώπους σαν να ήταν ον υπερανθρώπινο – υπό την έννοια ότι βρισκόταν υπεράνω όλων των αδυναμιών, της προκατάληψης και της άγνοιας που μάστιζε τους συνανθρώπους του.
(Πηγή: Applied Theosophy and other Essays)
http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html
Ένας σύγχρονος σκεπτικιστής προφανώς θα ρωτήσει:
«Μπορείτε να μας αποδείξετε ότι η Επιστήμη δεν έχει καταφέρει να καταρρίψει όλες τις θρησκόληπτες υποθέσεις μαζί με τους θρύλους, τις δεισιδαιμονίες και όλα τα συναφή;»
Ε, λοιπόν, θα απαντήσω: «Ναι μπορώ»
Ακριβώς επάνω σε αυτή τη γραμμή σκέψης θεμελιώθηκε η ίδρυση της Θεοσοφικής Εταιρείας. Ορισμένοι άνθρωποι θεωρούν ότι αντιμαχόμαστε την Επιστήμη αλλά εμείς, αντίθετα, είμαστε οι θερμότεροι συνήγοροί της, εκτός από τις περιπτώσεις που επιδεικνύει δογματικούς ισχυρισμούς εναντίον νέων ενδείξεων σε θέματα που εξακολουθούν να παραμένουν μερικώς γνωστά. Για εμάς δεν υπάρχει σημαντική διαφορά αν ακολουθείτε τυφλά μια συγκεκριμένη πίστη, ένα φετίχ, έναν άνθρωπο ή ένα ιερό κείμενο, διότι τέτοιου τύπου εμμονές δεν είναι παρά ένα είδος ειδωλολατρίας.
Η Επιστήμη μπορεί να είναι, και ήταν στο παρελθόν, εξίσου σκληρή και απάνθρωπη όπως και η Εκκλησία γενικά. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να συμφωνήσουμε τι σημαίνει ο όρος «Επιστήμη». Θεωρώ ότι σημαίνει συλλογή και ταξινόμηση παρατηρήσεων και δεδομένων που αφορούν τη Φύση. Αν αυτή η ερμηνεία μου είναι σωστή τότε θα πρέπει να διαμαρτυρηθώ κατά των ημίμετρων της Επιστήμης. Δηλαδή, θα πρέπει οι επιστημονικές παρατηρήσεις να ολοκληρωθούν ώστε να καλύψουν ολόκληρη τη Φύση στην ευρύτητά της και όχι μόνο σε ένα τμήμα της. Τι είδους οντολογία μπορεί να είναι ο τομέας της έρευνας που, προσποιούμενος ότι διερευνά τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη, λαμβάνει υπόψη του μόνο την ανατομία και τη φυσιολογία και γενικά οτιδήποτε αφορά το γήινο σώμα μας, αφήνοντας εκτός παρατήρησης όλα όσα σχετίζονται με τη νοητική μας λειτουργία;
Παραλογισμός! Θα λέγατε, αλλά σας ερωτώ: Η μελέτη του ανθρώπινου σώματος χωρίς την εξέταση της διανοητικής λειτουργίας, δεν αποτελεί μεγαλύτερο παραλογισμό από την εξέταση και παρατήρηση σώματος και νου χωρίς να παραβλέπονται οι υπέρ-σωματικές εκδηλώσεις της ενδιάμεσης φύσης μας; Αν θέλετε να σας εξηγήσω τι εννοώ με την έκφραση «ενδιάμεση» φύση και ποιες είναι οι υπέρ-σωματικές εκδηλώσεις, θα το πράξω αμέσως. Θα αρχίσω με τη δήλωση ότι στον άνθρωπο υπάρχουν πολλά περισσότερα από απλώς ένα σώμα που καίγεται στην πυρά, καταβροχθίζεται από τα αγρίμια, πνίγεται στο νερό, τεμαχίζεται με κοφτερά μαχαίρια ή σήπεται μέσα στον τάφο. Οι υλιστές, φυσικά, θα απορρίψουν αυτή τη δήλωσή μου αλλά δεν έχει σημασία καθώς μπορώ εύκολα να την τεκμηριώσω.
Στην Ευρώπη υπάρχει μια επιστήμη που αποκαλείται Ψυχολογία. Παρότι αυτός ο ορισμός δεν είναι σωστός, ας μη διαφωνήσουμε εδώ για τις λέξεις. Όταν λοιπόν αναλυθεί η Δυτική ιδέα που υπόκειται στον όρο «Ψυχολογία», διαπιστώνει κανείς ότι σχετίζεται μόνο με τις φυσιολογικές και αφύσικες νοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Μια ομάδα επιστημόνων – κυρίως ανάμεσα στους σπουδαστές της παράνοιας ή σχιζοφρένειας – υποστηρίζει ότι ο νους δεν είναι παρά μια λειτουργία της φαιής ουσίας των εγκεφαλικών λοβών. Ότι αν ο εγκέφαλος τραυματιστεί σοβαρά σε κάποιο ατύχημα και διακοπεί η αισθαντική ικανότητά του, τότε η σκέψη σταματά και ο νους καταστρέφεται ενώ η σκεπτόμενη (δηλαδή η υπεύθυνη) οντότητα αφανίζεται. Ότι εκείνο που απομένει είναι πλέον νεκρό και ότι από τον εγκέφαλο, που τώρα είναι νεκρός, πριν το ατύχημα πρόβαλε η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια η οποία διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.
Μια άλλη ομάδα με αντίθετη άποψη, διαβεβαιώνει ότι ο εγκέφαλος απλώς είναι το όργανο του νου, ένα μηχανικό μέσον για να εκδηλώνεται, και ότι το σκεπτόμενο στοιχείο του ανθρώπου εξακολουθεί να λειτουργεί και να υφίσταται ακόμη και αν ο εγκέφαλος (το όργανό του) τραυματιστεί σοβαρά, ή ακόμη και αν επέλθει ο θάνατος του σωματικού ανθρώπου. Η μία πλευρά εκθέτει την άποψη της υλιστικής Επιστήμης ενώ η άλλη την άποψη της Χριστιανικής Εκκλησίας, καθώς και των αποκαλούμενων σύγχρονων πνευματιστών. Οι πρώτοι (οι υλιστές) θεωρούν τον άνθρωπο ως ένα πράγμα, δηλαδή μια σκεπτόμενη μηχανή, ενώ οι δεύτεροι ως ον δυαδικό, μείγμα σώματος και ψυχής. Σε καμία από αυτές τις σχολές σκέψης δεν υπάρχει χώρος για μια «ενδιάμεση» φύση.
Τόσο η χριστιανική διδασκαλία όσο και ο πνευματισμός υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος έχει διπλή υπόσταση, παρότι εδώ κι εκεί στην πρώτη (χριστιανική) υπάρχουν υπαινιγμοί για μια τρίτη ανώτερη αρχή, δηλαδή το Πνεύμα. Θεωρούν ότι μόλις πεθάνει το σώμα, η ψυχή ή δεύτερη αρχή του ανθρώπου αρχίζει τη δική της πορεία έως ότου επιτύχει μια κατάσταση καλού ή κακού. Έμπειροι παρατηρητές σε πνευματιστικά φαινόμενα έχουν διακρίνει, κατά τη διάρκεια των συνεδριών, οπτασίες νεκρών ανθρώπων λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωμένες ως μορφές, και θεωρούν πως είναι οι ψυχές τους που επισκέπτονται τον κόσμο των ζωντανών. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι είναι η «ενδιάμεση» φύση. Αντίθετα οι Ινδουιστές φιλόσοφοι αναλύουν πολύ βαθύτερα την ανθρώπινη σύνθεση. Αντί για μία μόνο υπόσταση (το σώμα) ή για δύο υποστάσεις (σώμα – ψυχή) βεβαιώνουν ότι υπάρχουν επτά διακριτές υποστάσεις, ή φορείς, η σύνθεση των οποίων αποτελεί το ανθρώπινο ον. Σε αυτές περιλαμβάνεται και η «ενδιάμεση» φύση που ονομάζουν Mayavirupa, ή Διπλό. Αυτή μπορεί να διαχωριστεί από το φυσικό σώμα του ζωντανού ανθρώπου κατά βούληση, και να προβληθεί σε απόσταση λαμβάνοντας ζωή και συνείδηση από τον ίδιο τον άνθρωπο στον οποίο ανήκει.
Οι επτά διακριτές υποστάσεις των Ινδουιστών είναι:
1) Sthulasarira (φυσικό σώμα)
2) Lingasarira (αιθερικό)
3) Jiva ή αρχή ζωής
4) Kamarupa (αστρικό) που μετατρέπεται σε Mayavirupa (απατηλό ή ονειρικό σώμα)
5) Manas-νοητικό, η φυσική διάνοια (ή ζωική ψυχή του ανθρώπου)
6) Buddhi ή πνευματική νοημοσύνη
7) Atman ή θείος σπινθήρας (Πνεύμα)
Εκτός των παραπάνω, προχωρούν σε ακόμη λεπτομερέστερη ανάλυση υποδιαιρώντας καθεμία από τις παραπάνω υποστάσεις ή αρχές σε επτά επιμέρους ομάδες. Γενικά μιλώντας, η πρώτη, τέταρτη και έβδομη υπόσταση σημειώνουν τα όρια του τριαδικού ανθρώπου (σώμα-ψυχή-πνεύμα). Η τέταρτη (Mayavirupa) που βρίσκεται στο μέσον όλων, μεταξύ του παχυλού σώματος και του θείου σπινθήρα ή θείας αιώνιας αρχής, είναι το προς εξέταση θέμα μας.
Το επόμενο ερώτημα είναι αν αυτή, η τέταρτη αρχή ή υπόσταση, το Mayavirupa ή «διπλό», διαθέτει ή όχι δικής της νοημοσύνη, ύλη ή πνεύμα. Το μεθεπόμενο ερώτημα είναι αν η ύπαρξή της μπορεί να διερευνηθεί και να αποδειχθεί επιστημονικά. Το «διπλό» εκ φύσεως δεν είναι παρά ατμός, ομίχλη, ή μια σχετικά ορατή μορφή ανάλογα με το βαθμό πυκνότητας. Υπό ορισμένες ατμοσφαιρικές, ηλεκτρικές, μαγνητικές, τελλουρικές ή άλλες ανάλογες συνθήκες στο περιβάλλον, αυτή η μορφή μπορεί να παράγει ήχους παρότι είναι αόρατη, ή να παρουσιάσει άλλου είδους ενδείξεις για την παρουσία της. Υπό διαφορετικές συνθήκες μπορεί να γίνει ορατή σαν ατμός ενώ υπό μερικές άλλες να συμπυκνωθεί αποκτώντας ορατό σχήμα, ή ακόμη και απτό. Ολόκληροι τόμοι θα μπορούσαν να συνταχθούν με καταγραφές από εμφανίσεις τέτοιων οπτασιών.
Μερικές φορές μια οπτασία μπορεί να μιλήσει, να επιδείξει νοημοσύνη ή απλώς να εμφανιστεί. Έχω προσωπικά παρατηρήσει αρκετές ανάλογες εμφανίσεις στην Αμερική, τις οποίες είχαν παρατηρήσει και εκατοντάδες άλλοι. Κατέγραψα τις εμπειρίες μου σε ένα βιβλίο που επαινέθηκε από μερικούς εξέχοντες επιστήμονες της Ευρώπης, οι οποίοι το χαρακτήρισαν ως μια μελετημένη καταγραφή επιστημονικά ακριβών παρατηρήσεων. Σας αναφέρω τα παραπάνω μόνο και μόνο για να σας πω ότι δεν πρόκειται για απλές παραισθήσεις ή αστήρικτες δηλώσεις.
Η «ενδιάμεση» φύση του ανθρώπου, λοιπόν, δρα εκτός του φυσικού σώματος τόσο εν ζωή όπως και μετά το θάνατό του. Εγώ όμως που ακολουθώ την Ανατολική Ψυχολογία, δεν πιστεύω ότι αυτές οι μετά το θάνατο οπτασίες είναι ο ίδιος ο αποθανών άνθρωπος, δηλαδή το σκεπτόμενο υπεύθυνο Εγώ. Θεωρώ ότι πρόκειται για την ομιχλώδη αντανάκλαση του αποθανόντος, που παράγεται από την αποσυντιθέμενη ύλη η οποία ενεργοποιείται από κάποια κατάλοιπα ζωτικής δύναμης που ακόμη ενυπάρχει στα διάσπαρτα μόριά της. Αλλά για να στηρίξω αυτό τον ισχυρισμό μου, θα πρέπει να δείξω ότι αυτή η ενδιάμεση αρχή, ή Mayavirupa ή «διπλό», μπορεί να διαχωριστεί από το φυσικό σώμα του ανθρώπου κατά βούληση, να προβληθεί σε απόσταση και να ζωογονηθεί από τη συνείδηση του ίδιου του ατόμου. Αυτό μπορώ να το αποδείξω με δύο τρόπους:
Α) Αναφέροντας τις καταγραφές από αυτόπτες μάρτυρες της αρχαίας εποχής.
Β) Αναφέροντας τις δηλώσεις ενός σύγχρονου αυτόπτη μάρτυρα.
Στα Ινδουιστικά θρησκευτικά και φιλοσοφικά πονήματα υπάρχουν πολλές τέτοιες μαρτυρίες. Ανάμεσά τους μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση του Σανκαρατσάρυα, ο οποίος έπεσε σε κατάσταση έκστασης αφήνοντας το φυσικό του σώμα υπό την επίβλεψη των μαθητών του, ενώ εκείνος εισήλθε στο σώμα ενός βασιλιά που μόλις είχε αποβιώσει, και παρέμεινε σε αυτό αρκετές εβδομάδες κυβερνώντας τη χώρα. Στα Γιόγκα Σούτρας του Παντάζαλι, αυτό το φαινόμενο συγκαταλέγεται στις δυνάμεις ενός Siddha που τελειοποιείται στη Γιόγκα. Όσο για σύγχρονους ζωντανούς μάρτυρες, εγώ είμαι ένας από αυτούς καθώς έχω δει το «διπλό» ανθρώπων να δρα με νοημοσύνη σε μεγάλη απόσταση από το φυσικό τους σώμα. Εκτός αυτού υπάρχουν πολλές αναφορές για ανάλογες περιπτώσεις από αξιόπιστα άτομα σε διάφορα μέρη του κόσμου, και αυτές περιλαμβάνονται σε βιβλία της Ευρώπης που πραγματεύονται τέτοια θέματα.
Δεν πιστεύω ότι τα παραπάνω θα ήταν αρκετά στους σκεπτικιστές ως ενδείξεις δίχως επιφύλαξη, καθώς τα φαινόμενα αυτά υπερβαίνουν κατά πολύ τη συνήθη ανθρώπινη εμπειρία. Για να πιστέψει κανείς στην εγκυρότητά τους θα πρέπει να τα παρατηρήσει ο ίδιος. Ωστόσο, σας διαβεβαιώνω ότι ενέχεται εδώ η πιθανότητα της αλήθειας διότι, υπό τους αυστηρότερους κανόνες της επιστημονικής ορθοδοξίας, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η παραμικρή υποψία περί συνωμοτικής συμφωνίας μεταξύ των διαφορετικών μαρτύρων. Ουδέποτε γνωρίζονταν μεταξύ τους ούτε είχαν ακούσει κάτι ο ένας για την ύπαρξη του άλλου και, πραγματικά, δεν έζησαν ούτε καν την ίδια εποχή. Εντούτοις όλες οι μαρτυρίες τους στηρίζουν η μία την άλλη.
Οτιδήποτε έχει συμβεί κατά την εμφάνιση αυτών των φαινομένων θα πρέπει απαραιτήτως να βρίσκεται στα πλαίσια της δραστηριότητας των φυσικών νόμων. Οποιαδήποτε άλλη υπόθεση θα ήταν σαν να παραδεχόμασταν ότι δεν υπάρχει το ακατάλυτο του συμπαντικού νόμου αλλά ότι το σύμπαν κατευθύνεται από την παιχνιδιάρικη διάθεση μιας ανεύθυνης και πολυπράγμονας δύναμης. Τότε όμως θα έπρεπε να ζούμε σε ένα σύμπαν που κάνει άλματα, που αρχίζει να λειτουργεί και να σταματά όπως τα ρολόγια όταν τα επεξεργάζεται ένα παιδί. Αυτή η υπερφυσική θεωρία είναι η αιτία όλων των δογματισμών, και επικρέμεται σαν εφιάλτης στο λαιμό των θρησκειών ενώ θρέφει τη σατυρική διάθεση των σκεπτικιστών. Είναι σαν μια γάγγραινα που κατατρώει την καρδιά κάθε πίστης η οποία οικοδομεί επάνω της. Είναι εκείνο που, όταν μεταφέρεται στο σώμα μιας Εκκλησίας, την καταδικάζει εκ των προτέρων στην τελική καταστροφή της τόσο απόλυτα όσο ο καρκίνος που κρύβεται στο σώμα ενός ανθρώπου και τον οδηγεί στο θάνατο. Η σύγχρονη εποχή μας είναι η χειρότερη από όλες τις άλλες, καθώς θεωρείται ότι πρωταγωνιστεί στην υιοθέτηση τέτοιων υπερφυσικών πίστεων.
Θα ήθελα να γίνει κατανοητό ότι όταν υπερασπίζομαι τον Ινδουισμό, το Βουδισμό, το Ζωροαστρισμό, δεν ισχυρίζομαι πως θα πρέπει να σεβόμαστε αδιακρίτως όλα όσα διδάσκουν έστω και αν αυτά κινούνται εκτός των ορίων του φυσικού νόμου. Πιστεύω – ή, μάλλον, υποστηρίζω – ότι τα θεμέλιά τους έχουν φύση επιστημονική και ότι σε αυτά θα πρέπει είτε να στηριχθούν οι διδασκαλίες τους είτε να καταρριφθούν. Δεν υποστηρίζω ότι είναι θεμέλια εφάμιλλα εκείνων της Επιστήμης, αλλά πως θα πρέπει να είναι επιστημονικά. Γι’ αυτό, όταν σας ζητώ να μην απορρίπτετε την ύπαρξη της «ενδιάμεσης» φύσης του ανθρώπου, το κάνω επειδή είμαι πεπεισμένος από προσωπική εμπειρία και αρκετή μελέτη πως το «διπλό» ή Mayavirupa είναι επιστημονικά δεδομένο. Έχει φύση υλική ή είναι κάτι άλλο; Θα πω ότι είναι ύλη συν κάτι άλλο.
Ας σκεφτούμε λίγο τι είναι ύλη. Εύκολα θα εξετάσει κάποιος την ιδέα της ύλης με γνώμονα την ιδιότητα της πυκνότητας, της ορατότητας και της απτότητας. Αυτό όμως θα είναι εντελώς αδικαιολόγητο. Ο αέρας που αναπνέουμε είναι αόρατος κι ωστόσο η ύλη του – οξυγόνο, υδρογόνο, άζωτο και ανθρακικό οξύ – έχει φύση ατομική, σταθμητή και αποδείξιμη μέσω της ανάλυσης. Η φύση του ηλεκτρισμού δεν μπορεί να αποδειχθεί παρά μόνο υπό ορισμένες συνθήκες, κι εντούτοις είναι υλική. Κανείς δεν μπορεί να δει το συμπαντικό αιθέρα της Επιστήμης, κι ωστόσο είναι ύλη σε κατάσταση εξαιρετικής λεπτότητας. Παρατηρήστε το ύδωρ και τις διάφορες μορφές που λαμβάνει καθώς διατρέχει όλη την κλίμακα της πυκνότητας: πάγος, χιόνι, υγρό, συμπυκνωμένος ατμός, υπέρ-θερμαινόμενος αραιός και σχεδόν αόρατος ατμός, ηλεκτρισμός, ενώ στη συνέχεια μεταφέρεται από τον κόσμο του αποτελέσματος στον κόσμο του αίτιου! Ακολουθώντας το παράδειγμα του ύδατος, η εσωτερική Ινδουιστική φιλοσοφία παραθέτει μια ολόκληρη σειρά βαθμιαίων μοριακών μετασχηματισμών στην οικονομία της ανθρώπινης φύσης. Στο ένα άκρο βρίσκεται η πυκνή μάζα του φυσικού σώματος (sthulasarira) και στο άλλο η υπέρτατη λεπτότητα που αποκαλείται πνεύμα ή atman.
Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν όλα αυτά σε ένα συνδυασμό;
Είναι ο άνθρωπος σαν ένα σύνολο κουτιών διαφορετικού μεγέθους τοποθετημένων το ένα μέσα στο άλλο, ή μήπως θέλετε να αναφερθείτε στην επιστημονική παραδοξότητα ότι δύο πράγματα μπορούν να καταλαμβάνουν ταυτόχρονα τον ίδιο χώρο;
Αυτά είναι δευτερεύοντα ερωτήματα που σίγουρα προβάλλουν από το κύριο ερώτημα. Θα πρέπει όμως να τα εξετάσουμε πρώτα. Θα απαντήσω λοιπόν σύμφωνα με τη σχετική εξήγηση που και εγώ ο ίδιος έχω δεχθεί, δηλαδή ότι καθεμία από τις διαφορετικές ομάδες μορίων που συνθέτουν τα επτά τμήματα ή υποστάσεις του ανθρώπου καταλαμβάνει το διαθέσιμο κενό χώρο που αφήνει ελεύθερο η προηγούμενη, πυκνότερης υφής, υπόσταση ανάμεσα στα δικά της μόρια. Κάθε ομάδα επικεντρώνεται στις διαφορετικές ενέργειες που οι Ινδουιστές αποκαλούν κέντρα ζωτικής δύναμης, ή shaddharnas, και επιστεγάζονται από το χιλιοπέταλο λωτό ή sahasraram, όπου τοποθετείται το πνεύμα ή atman.
Αυτό το υπέρτατο σημείο βρίσκεται στην κορυφή της κεφαλής ενώ τα άλλα κέντρα εκτείνονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης έως τον κόκκυγα. Έτσι, τα μόρια του buddhi διαπερνούν την ομάδα μορίων του manas. Τα μόρια του manas διαπερνούν την ομάδα kamarupa, αυτή με τη σειρά της την ομάδα jiva, ενώ η τελευταία διαπερνά την ομάδα sthulasarira. Καθώς κάθε πυκνότερης υφής ομάδα περιέχει εντός της τα μόρια της λεπτότερης, και επειδή πυκνότερη όλων είναι η Sthulasarira, μέσα της βρίσκονται οι άλλες ομάδες που αποτελούνται από λεπτότερης υφής μόρια. Όλες ως σύνολο διαπερνούνται από το atman ή πνεύμα που τις ενεργοποιεί, εκείνη την ακατανόητη ύστατη ενέργεια που δεν μπορεί να συλληφθεί δια των φυσικών αισθήσεών μας. Στη Mandukya Upanishad διαβάζουμε γι’ αυτήν:
«Δεν είναι αυτό, ούτε εκείνο, ούτε το τρίτο, ούτε οτιδήποτε μπορεί να αδράξει ο νους με τη βοήθεια της αισθητηριακής αντίληψης.»
Μπορούμε να πούμε τι δεν είναι το πνεύμα ή atman, αλλά όταν μας ζητούν να διευκρινίσουμε τι είναι, εμείς θα πρέπει να μένουμε σιωπηλοί διότι οι λέξεις είναι αδύναμες και δεν μπορούν να περιγράψουν την Ιδέα του θείου. Ας προχωρήσουμε όμως στο θέμα μας. Όταν το σώμα kamarupa ενός Μύστη προβάλλεται κατά βούληση έξω από το φυσικό σώμα με τη βοήθεια της ανεπτυγμένης δύναμης της θέλησής του, αυτό διαθέτει νου (manas) και νοημοσύνη (buddhi) – καθώς και την αίσθηση της ατομικότητας –, τη φυσική και πνευματική νοημοσύνη του Μύστη ο οποίος, εγκαταλείποντας το φυσικό του κέλυφος μαζί με το jiva (αρχή της ζωής) και τη lingasarira (αιθερικό) του, προσωρινά ζει, σκέπτεται και δρα διαμέσου του δικού του «διπλού». Αυτό μπορεί βέβαια να έχει μοριακή σύνθεση λεπτότερης υφής από το φυσικό του σώμα, αλλά διαθέτει διευρυμένες δυνάμεις κίνησης και αντίληψης. Δεν περιορίζεται από φυσικά εμπόδια όπως π.χ. ένα τοίχο, διότι τα λεπτότερης υφής μόρια της σύνθεσής του διαπερνούν τα πυκνότερης υφής μόρια του τοίχου.
Ένας Μύστης μπορεί, αν το προτιμά, να προβάλλει απλώς μια εικόνα του εαυτού του δίχως νοημοσύνη και να την αποστείλει να εμφανιστεί στο σημείο ακριβώς που ίδιος έχει επιλέξει με τη σκέψη του. Εκείνος θα αποφασίσει αν η μορφή αυτή θα είναι μια απατηλή εικόνα ή μια αληθινή προβολή του. Μπορεί να αποτελείται απλώς από ύλη, ή ύλη συν τον ίδιο. Εξετάζοντάς το επιστημονικά θα σας υπενθυμίσω ότι έχω ήδη αποδείξει με διάφορες μαρτυρίες, καθώς και προσωπική εμπειρία, ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί να συμβεί. Μπορούμε να προσθέσουμε την πιο σίγουρη από όλες τις μεθόδους, και αυτή είναι η απαραίτητη εκπαίδευσή μας ώστε να επιτύχουμε την προβολή του δικού μας «διπλού», καθώς δεν πρόκειται για επιστήμη μόνο για λίγους εκλεκτούς αλλά επιστήμη που στηρίζεται στο φυσικό νόμο, και μπορεί να εκπληρωθεί από κάθε άνθρωπο αν διαθέτει τις απαραίτητες προϋποθέσεις και ικανότητες. Ο πέπλος της Ίσιδος μπορεί να ανασηκωθεί τόσο από τον σεβάσμιο ιερέα όσο και από τον ταπεινό εργάτη.
Μας ρωτούν συνεχώς για ποιο λόγο αυτά τα μυστικά δεν αποκαλύπτονται ανοικτά στον κόσμο, όπως γίνεται π.χ. με τα μυστικά της Χημείας ή άλλων τομέων της γνώσης. Είναι μια απολύτως φυσιολογική ερώτηση. Η διαφορά όμως μεταξύ της ψυχικής και της φυσικής Επιστήμης είναι ότι η πρώτη μπορεί να γίνει γνωστή μόνο μέσω της αυτό-ανάπτυξης και της καλλιέργειας των ψυχικών δυνάμεων. Κανένας πανεπιστημιακός καθηγητής δεν μπορεί να τις καλλιεργήσει μέσα μας, αλλά μόνοι μας οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Ούτε εμείς μπορούμε να το κάνουμε για λογαριασμό σας, και δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι ακόμη και εσείς οι ίδιοι θα έπρεπε να προσπαθήσετε να τις αναπτύξετε. Αν η φυσική Επιστήμη είναι κάτι δύσκολο να κατακτηθεί από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, η ψυχική Επιστήμη είναι πολύ πιο δύσκολη από όλους μαζί τους επιμέρους τομείς της φυσικής Επιστήμης.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας Μαχάτμα περιγράφεται ως το «σπάνιο άνθος μιας μακριάς σειράς αναζητητών» και εξ αυτού, σε κάθε γενιά κι εποχή ο αληθινός σοφός, ο Sadhu, απολάμβανε μεγάλου σεβασμού από τους ανθρώπους σαν να ήταν ον υπερανθρώπινο – υπό την έννοια ότι βρισκόταν υπεράνω όλων των αδυναμιών, της προκατάληψης και της άγνοιας που μάστιζε τους συνανθρώπους του.
(Πηγή: Applied Theosophy and other Essays)
http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου